Lokalitet se nalazi na uzvišenju Glaveja, na oko 360 m nadmorske visine, sa SZ strane Rekovca i leve strane puta prema Kragujevcu.
Prvi se za ostatke od starina u Rekovcu zainteresovao M. Milićević, koji je 1876. godine zabeležio da je na brdu Glaveji, više Rekovca, bila, priča se, nekad kula Filipa Madžarina, ali sad se ne poznaje ništa osem sa severne strane put, kojim je, vele, on na kolima izlazio na Glaveju. U produžetku je zapisao sledeće – kad se, pre 20 godina, vadio kamen na Glaveji za sresku kuću u Rekovcu, nalazile su se u zemlji čitave gužve od žice, koja je prava sadašnja telegrafska žica! Sažeto je ovaj lokalitet pomenuo i pukovnik J. Mišković 1885. godine, kada je napisao da je na Glaveji iznad Rekovca, priča se, bila kula Filipa Madžarina. Isto to zapisuje i u svom Topografskom rečniku jagodinskog okruga, s tim, što dodaje da se od grada Filipa Madžarina još samo poznaje trag od nekakvog puta. Feliks Kanic je, idući prema Rekovcu, prispeo na brdo Glaveju i zapisao da su kod puta koji sa Glaveje vodi prema selu, ispod ostataka jednog šanca u Todorovom vinogradu, nađene stare gvozdene alatke, bakarna žica itd. Ovo mesto pominje i T. Bušetić 1903. godine, za koje kaže da više Rekovca na brdu Glaveji ima velikih stena, za koje narod priča da je tu bio grad Filipa Madžarina. Čuveni arhitekta Đ. Bošković je smatrao da na ovom mestu možda treba tražiti mesto Galventin, koje se pominje u povelji cara Vasilija II, što se u ovom trenutku mora smatrati neosnovanim. Prema izveštaju Zavoda za zaštitu spomenika kulture iz Kragujevca, osnova utvrđenja je razvučenog elipsastog oblika, sa najisturenijom tačkom bedema nad dolinom reke Dulenke, tj. na zapadnoj strani. Pretpostavljeni ulaz bi se nalazio na SZ strani. Postojale su brojne poteškoće prilikom utvrđivanja pružanja bedema, jer se zidovi nalaze ispod debelog sloja humusa i rastinja. Autorovim rekognosciranjima ovog lokaliteta, pronalazili su se gotovo isključivo ulomci grnčarije, koji se grubo mogu opredeliti u mlađe praistorijske periode, uz retke nalaze mlađih primeraka. Sa ovog uzvišenja potiče nalaz gvozdene strelice, širine 2 cm i dužine 5 cm. Vrh strelice je trouglastog oblika sa trnom, gde dužina lista iznosi 3,6 cm. List se nastavlja na telo četvrtastog preseka, dužine 1,5 cm. Trn je u manjoj meri očuvan i imao je četvrtast presek. Datuje se u vreme XI-XII stoleća.
Na osnovu grnčarije, koja predstavlja najčešći arheološki materijal na jednom lokalitetu, mora se izneti pretpostavka da je utvrđenje Glaveja iznad Rekovca `gradina` iz starijeg Gvozdenog doba (700-800. g.p.n.e.), dok čvršćih dokaza o mlađim fazama života na ovom mestu, za sada nema.
Zašto je narodna tradicija ovo utvrđenje povezala za ovom specifičnom ličnošću iz epske treadicije, ostaje za neka buduća istraživanja. Ko je bio Filip Madžarin? Iza narodnog imena Filip Madžarin, krije se ugarski velikaš i tamiški župan poreklom iz Toskane, koji je poznat pod imenima Filip de Skolaris, Pipo Spano ili Pipo od Ozore. Filip de Skolaris se posebno isticao među poslanicima, koje je poslao ugarski kralj Žigmund radi pregovora o uzajamnim odnosima između Srbije i Ugarske. On je zaslužan za konačan ishod pregovora, što napominje i sam kralj Žigmund nešto kasnije, u jednoj povelji iz 1407. godine. Kao ključni ishod tih pregovora je prihvatanje despotovog vazalstva i dobijanje Mačve sa Beogradom. Kao ispomoć despotu Stefanu Lazareviću u borbi protiv Turaka, kralj Žigmund šalje 1409. godine Filipa de Skolarisa, koji učestvuje u borbama oko Prištine.
Godine 1421. kralj Žigmund traži vojnu pomoć od despota Stefana, za borbu protiv husita u Češkoj. Izgleda da je tada odredom srpskih konjanika, koji je učestvovao u borbama decembra 1421. i januara 1422. godine, zapovedao tamiški župan Filip de Skolaris. Nakon tih događaja, Ugarska šalje vojnu pomoć srpskom despotu i tokom borbi koje su vođene 1425. godine, takođe pod zapovedništvom Filipa de Skolarisa, tj. Pipa od Ozore. Naredne godine, u pregovorima o izmirenju Venecije sa Ugarskom, učestvuju ugarski velikaš i despot Stefan Lazarević. Tamiški župan je prisustvovao i pregovorima oko prestolonasledstva, koji su vođeni između despota Stefana i kralja Žigmunda u banji Tati, 1426. godine, gde se nalazio među srpskom vlastelom, kao dobar poznavalac srpskih prilika. Ostavlja se mogućnost, da je zbog svih vojničkih i diplomatskih zasluga, kao i zbog ličnog prijateljstva, despot Stefan Lazarević dodelio Filipu de Skolarisu određene teritorije u srpskoj Despotovini, i te oblasti su mogle biti baš u oblasti Levča, u susedsvu teritorija njihovog savremenika, velikog čelnika Hrebeljana, mogućeg ktitora Manastirka u susednoj Velikoj Kruševici.
PIŠE ALEKSANDAR RISTIĆ, arheolog