U Rekovcu je proslavljena hramovna slava Sv. Roman i obeležen jubilej osamdeset godina od osvećenja hrama. Za sve vernike upriličena je liturgija, svečana akademija i kulturno-umetnički program.
Izvodi iz istorijata crkve Svetog Romana
… … …
Kako se vremenom uvećavao broj stanovnika u Rekovcu i njegovoj okolini, vernici su sve češće naglašavali potrebu i želju da se u njihovom mestu sazida crkva u kojoj će se Bogu moliti. Dotadašnje mesto molitvenog okupljanja bio je viševekovni manastir Manastirak. Vreme je odmicalo sve do 15. jula 1909. godine kada je doneta odluka o podizanju prve crkve. Dogovori oko izgradnje bili su praćeni razmatranjem – da li ckrvu treba graditi u gornjem ili donjem kraju Rekovca. Tadašnji sveštenik, otac Vule Popović, predlagao je izgradnju u gornjem kraju i nudio je deo svog imanja za podizanje crkve. Posle njegove smrti, njegov sin Jovan Popović, tadašnji paroh tečićki, uspeva da kupi više manjih parcela koje su bile jedna uz drugu, i na taj način dobije plac od hektar i četrdeset ari u donjem kraju Rekovca. Radovi počinju 1911. godine pod rukovodstvom inženjera Stevana Guberevca i preduzimača Sime Perića. Radovi su napredovali sve dok se nije primetilo da zbog podvodnog tla, crkva počinje da se predvaja od temelja ka vrhu. Predvajanje se širilo sve većom brzinom, pa su radovi morali biti prekinuti. Početkom 1912. godine srušilo samo od sebe sve što je sazidano. Šteta je bila ogromna. Uništeno je materijala za oko 15 hiljada tadašnjih dinara a predviđeno je da celokupna izgradnja koša 25 hiljada dinara.
Preduzimač Sima Gajić počinje sa izgradnjom i vođen mišlju da se radi betonom, međutim, ove zamisli presekli su Balkanski ratovi 1912. i 1913. godine. Čim je rat okončan, u julu 1914. godine otpočeli su novi radovi na izgradnji hrama. Ni ovi radovi nisu dugo trajali. Rat je ponovo sprečio izgradnju. Kad se rat 1918. godine završio, nastavak izgradnje hrama bio je onemogućen lošom ekonomskom situacijom u zemlji.
Kada su nastali problemi sa preduzimačem Simom Perićem, crkveni odbor donosi odluku 20. septembra 1920. godine da se izgradnja crkve poveri Blagoju Stanojeviću. Tek 8. avgusta 1924. godine, crkveni odbor na čelu sa ocem Jovanom Popovićem donosi odluku sa nastavljanjem radova. U aprilu 1925. godine za namesnika levačkog postavljen je sveštenik Dragomir Milosavljević. Ubrzo će Milosavljević biti postavljen za prvog rekovačkog paroha, a nastavlja se sa izgradnjom crkve. Krajem 1929. godine sazidana je crkva i po prvi put postavljen je krst na njenom kubetu.
Na red je došlo kome crkvu treba posvetiti. Prvi zaključci bili su da crkvu treba posvetiti Vaznesenju Gospodnjem jer nema u bližoj okolini crkava posvećene tom prazniku. Predloženo je da sabor bude na Svetog Romana. O ovom i drugim važnim pitanjima razgovaralo se i sa tadašnjim patrijarhom Varnavom.
Svi radovi bili su privedeni kraju i crkva bi osvećena 29. avgusta 1933. godine za vreme kralja Aleksandra Karađorđevića. Najveći priloženici i dobrotvori na izgradnji bili su kralj Aleksandar, ban moravske banovine Milan Nikolić, levačka banka, rekovačka banka i mnogi drugi.
Rekovačku crkvu posetio je vladika Nikolaj Velimirović i Sveti Nikolaj Žički. Crkvu je posetio 1937. godine sa vatikanskim episkopom Savom Trlalićem. 1933. počinje izgradnja kuće za crkvene potrebe a Mileva Popović, supruga prote Jovana Popovića, predlaže da se sagradi bunar u crkvenoj porti za spomen njenom mužu i deci Petru i Pavlu. Godine 1934. Rekovačka crkva biva zvanično proglašena prvom partrijarhijom a Manastirak drugom.
Prota Dragomir biva razrešen sa dužnosti 1953. a na njegovo mesto dolazi njegov sin Milan Milosavljević. Za vreme njegovog službovanja biva podignuta zvonara velikim prilogom Živote Marjanovića iz Amerike. 1959. zvonaru je osvetio episkop Valerijan. 1. novembra 1981. godine na službu u Rekovac dolazi sveštenik Dragoslav Petrović. Od 1981-1988. radi se na izgradnji novog parohijskog doma koji osveštava episkop Sava Šumadijski 1991. Narednih godina vrše se stalne reparacije, malterisanje crkve i zvonare a crkva dobija i novu fasadu. Nova kamena ograda urađena je 2001. godine. Sa blagoslovom episkopa Jovana 2005. godine urađena ponovna elektrifikacija i malteracija crkve. Zbog brzog propadanja fasade, 2009. biva izvršena rekonstrukcija fasade na ckrvi i zvonari. Dve godine posle (2011) freskopisana je oltarski deo crkve.
U budućnosti ostaje da sa ljubavlju i trudom damo doprinos kako bi se freskopisao celokupni enterijer crkvenog zdanja i ckrva Svetog Romana dobije pun sjaj kakav je oduvek imala.
… …
U hramu Svetog Romana se već osamdeset i tri godina krštava, venčava, moli, pričešćuje i ispoveda narod iz Rekovca i okolnih sela.
Hram je podizan u teškim vremenima, sa počivšim protejerejom Dragomirom Milosavljevićem, koji je podigao hram, koji je po želji sahranjen sa južne strane hrama. Njega će naslediti njegov sin prota Milan koji će dvadeset i osam godina službovati, tačnije do 1981. godine. Poslednje trideset i dve godine u Rekovcu službuje sveštenik Dragoslav Petrović.
Sveštenik Dragoslav Petrović se, u uvodnoj reči, zahvalio svim vernicima što su svojim prisustvom uveličali dan crkve i što su se odazvali. Zahvalio se onima koji su bili kolačari nekada i oni koji su učestvovali u višedecenijskom obavnavljanju hrama i svim sveštenoslužiteljima na čelu sa namesnikom levačkim protom Savom.
-Vreme je da se okupimo. Jedini način za spas srpskog naroda je sabornost, bez sabornosti nema nama opstanka. Naš narod je liturgijski, saborovalo se kod naših hramova i manastira a kolo se igralo. Hvala Bogu, poslednjih godina se obnavalja sabornost srpskog naroda – rekao je u uvodnoj reči sveštenik Petrović.
Ove godine kolačar je bio Dejan Radojević iz Rekovca.
Kulturno-umetnički program izveli su članovi KUD „Levač“ iz Rekovca.
EKIPA LEVAČKIH NOVINA